یکی از عواملی که باعث میشه نوجوان سمت دوستی‌های افراطی بره اینه که می‌خواد از نظر عاطفی ساپورت بشه. حالا این مادر میگه از این نظر مشکلی نداره. البته اینو بر اساس صداقت مادر در نظر می‌گیریم، ولی ممکنه برداشتش از حمایت خانوادگی دقیق نباشه و اون هیجان و عاطفه کافی رو منتقل نکنه.

یه نکته مهم اینه که: دوستی‌های نوجوانی بخشی از رشد اجتماعیه. اما نوجوان به دلیل کم‌تجربگی و ویژگی‌های بلوغ، مدیریت درستی روی دوستی‌ها نداره. برای همین حتی اگر حمایت عاطفی و مالی و روحی داشته باشه، باز هم در اوایل نوجوانی این رفتارها دیده میشه. کم‌کم وقتی به جوانی نزدیک میشه و تجربه‌اش بیشتر میشه، این روابط کمرنگ‌تر میشه.

ولی قبل از هر چیز باید بررسی کنیم که این رفتار حالت طبیعی داره یا نه. خیلی وقت‌ها خانواده‌ها خیلی اهل تربیت و اصولن، اما در جمع دوستان این محدودیت‌ها نیست. نوجوان بین همسالان راحت‌تره، کمتر سرزنش میشه و ترجیح میده وقت بیشتری با اون‌ها باشه.

یعنی والدینی که خیلی سختگیر و عصبی هستن، بچه‌هاشون بیشتر به سمت گروه دوستان میرن؟

بله، معمولاً همینطوره. وقتی بکن‌نکن زیاد باشه یا قواعد زیاد تحمیل بشه، نوجوان بیشتر جذب جمع دوستان میشه. علاوه بر این، نوجوان نیاز داره با همسالانی که ویژگی‌های مشترک دارن ارتباط بگیره، همون‌طور که ما مثلاً با گروهی خاص به خاطر یک فعالیت مشترک ارتباط می‌گیریم.

اتفاقاً یه والدین دیگه بهم می‌گفتن: «ما خیلی تلاش می‌کنم با فرزندمون دوست باشیم. باهاش میریم خرید، استخر، کتابفروشی… همه‌جا. ولی اون هیچ ارتباطی برقرار نمی‌کنه. حتی فکر می‌کنیم باید به جای دیگه‌ای نقل مکان کنیم تا بتونه دوستی سالم داشته باشه.»

اما این تفکر اشتباهه. چون اگر نوجوان رو کاملاً از نیاز به دوستی محروم کنیم، از اون طرف بوم افتادیم.

به نظرم کاملاً درسته. خیلی وقت‌ها هم نوجوان در جمع دوستان پذیرفته میشه، ولی تو خانواده بیشتر انتقاد می‌بینه: چرا این‌جوری خوردی؟ چرا این‌جوری پوشیدی؟ چرا این حرفو زدی؟ این حجم از انتقاد باعث میشه حتی با وجود محبت، باز هم خانواده براش جذابیت نداشته باشه.

یه مسئله دیگه هم هست، نوجوان تو جمع دوستان فرصت ابراز وجود داره. می‌تونه شوخی کنه، تیکه بندازه، حرف بزنه. ولی تو خانواده خیلی وقتا این رفتارها رو نشونه بی‌انضباطی می‌دونیم و سرکوب می‌کنیم.

آره، و نوجوان‌ها علاوه بر این بازی‌های ظاهری، کلی اضطراب درونی هم دارن. نباید با هر واکنش کوچیک اون‌ها رو تحت فشار بذاریم. تو گروه دوستان حساسیت کمتره، برای همین راحت‌تر حرف می‌زنن و خودشون رو نشون میدن.

اصلاً تو گروه دوستان رازهاشونو میگن، سبک میشن، آرامش میگیرن. ولی تو خانواده وقتی با پدر یا مادر حرف می‌زنن، ممکنه واکنش شدیدی ببینن. همین باعث میشه ترجیح بدن با دوستان درددل کنن.

یه نکته دیگه هم اینکه نوجوان ذاتاً تنوع‌طلب و ماجراجوست. جمع دوستان براش پر از تجربه‌های جدید و متنوعه: درس، ورزش، خرید، تفریح، استخر… همه اینا در کنار هم. برای همینه که حتی اگر خانواده مشکل خاصی هم نداشته باشه، باز هم نوجوان تمایل زیادی به ارتباط با دوستانش داره.